จื้อซิ่งเหมี่ยน สตรีเปื้อนชาด 幸免 红尘夫人

ข้าขอสาบาน หากข้าไม่ตายข้าจะกลับสร้างหายนะให้พวกมัน ให้สาสมกับที่พวกมันทำกับข้าและแม่ข้า รอกรรมให้พวกมันชดใช้ ช้าไป ข้าจะเป็นผู้เร่งผลกรรมนี้เอง
.......................
นางโลมไม่ได้เก่งแค่ศาสตร์ของสตรีเหมือนที่บรรดาคุณหนูสกุลใหญ่ร่ำเรียนมา หากแต่พวกข้าที่เป็นนางโลมตอบโต้กวีหากชายผู้นั้นจะกล่าวอ้างบทกลอน จะยกคำสอนของขงจื้อมาสนทนาหากบุรุษต้องการยึดคุณธรรม หรือเสวนาเรื่องการปกครองได้หากชายผู้เป็นขุนนางถูกฮ่องเต้ตำหนิติเตียนมา อ้อ! อีกประการที่สำคัญ บนเตียงตั่งพวกคุณหนูถูกสั่งสอนไม่ให้...ซึ่งต่างจากพวกข้ายังร้องเหมือนงิ้วเลย”
“เรื่องน่าอายเช่นนี้เจ้าเอามาพูดได้อย่างไม่กระดากปาก ทั้งยังสนิทใจ คงเป็นที่สันดานที่ถูกเสี้ยมมาล่ะสิ”
“ใช่! ถูกเสี้ยมสอนมา และข้าก็จดจำได้เป็นอย่างดีทีเดียว อีกประการหนึ่ง พวกนางโลมมักจะพูดจารู้เรื่อง เข้าอกเข้าใจบุรุษ ง่ายๆคือพวกข้าฉลาดและเฉลียวจนผู้ชายรักที่สมอง ส่วนฮูหยินที่จวนนั่นน่ะหรือ...คือเอาไว้ผลิตลูก พอตั้งครรภ์เรื่องบนเตียงก็จบ
................................
"แล้วหน้าที่ของสตรีที่ออกเรือนคืออะไรหรือคุณหนูกู้ หากมารดาของคุณหนูกู้ไม่เคยสั่งสอน ไปหอของข้าสิ ข้าจะสอนให้อาจจะสอนได้ดีกว่ามารดาท่านสอน เพราะขนาดบิดาเจ้ายังแทบไม่อยากลุกออกจากเตียง บ่นว่าเบื่อสตรีที่มัวแต่ใช้เงินไปวันๆแต่หน้าที่หลักกลับไม่-ได้-เรื่อง"