มณีแสงจันทร์

ศิรินธ์ จิตรกรสาวสวย ถูกเรียกตัวมาช่วยงานบูรณะภาพเขียนที่วัดหลวงเก่าแก่ของแคว้นเชียงคำ เมืองที่ผู้คนเรียกขานว่าเป็นดินแดนแห่งหัวใจพญานาคเก้าเศียร นอกจากมั่งคั่งด้วยเหมืองอัญมณีแล้ว ที่นี่ยังมีประเพณีโบราณที่สืบทอดต่อกันมานับร้อยๆ ปี

ประเพณีคัดเลือกนางนาคอาภา เฟ้นหาสาวพรหมจรรย์แสนบริสุทธิ์ เพื่อร่วมอภิรมย์กับองค์เจ้าหลวงบนยอดหอทอง...

ซึ่งเรื่องราววุ่นวายระหว่างเธอกับเจ้าขวัญสรวง ว่าที่เจ้าหลวงหัวขบถแห่งเมืองเชียงคำคงไม่เกิด หากว่าศิรินธ์จะไม่ใช่สาวพรหมจรรย์คนนั้น

ท่ามกลางความงดงามของเวิ้งน้ำใต้แสงจันทร์ เขาและเธอต้องจับมือกัน เผชิญอาถรรพ์จากตำนานสาปนาคา

“โหรกำลังจะสักนาคีเก้าเศียรล้อมตัวฉันไว้ การสักแบบนี้ถือเป็นธรรมเนียม ถ้าเจ้าหลวงองค์ใดยอมรับนางนาคอาภาต้องเข้าพิธีนี้ทุกองค์”

“ก็แล้วทำไมคุณไม่เลือกสักลายเล็กๆ เล่า แค่สัก ทุกคนก็เชื่อแล้วว่าคุณไม่คัดค้านและยอมรับฉัน” ระหว่างที่แต้มยาลงบนแผลให้ ศิรินธ์ก็เงยหน้าขึ้นมาถาม เห็นได้ชัดว่าเมื่อรอยสักนั้นสำเร็จ ทั่วทั้งแผ่นหลัง และแผงอกของเขาคงแทบไม่เหลือที่ว่าง

“ไม่รู้สิ ไม่ได้อยากอวดเก่งอะไรหรอกนะ แค่คิดว่าถ้าใจไม่ถึง จะดูแลผู้หญิงของตัวเองได้ยังไง” เจ้าของดวงหน้าหล่อเหลาคมคายบอก พร้อมกับยิ้มพราย แต่คนฟังแกล้งทำหูทวนลม