ไม่ได้ขอให้รักแต่ไม่อยากให้ลืม

“พี่กรครับ พี่กร”
“มีอะไร ทำไมต้องตะโกนเสียงดังขนาดนั้น”
น่านฟ้าเดินตรงเข้าไปสวมกอดกรกวินท์ไว้โดยไม่ทันให้เขาได้ตั้งตัว
“ไปทำความผิดอะไรมาถึงได้มาอ้อนแบบนี้ สารภาพมาเสียดี ๆ”
กรกวินท์รอฟังคำสารภาพของไอ้ตัวแสบ
“เปล่าซะหน่อย ผมแค่มีข่าวดีจะมาบอกพี่”
“ข่าวดีอะไร!”
“แม่ยอมรับความสัมพันธ์ของเราแล้วนะพี่กร”
“จริงหรือเปล่า”
“จริงสิ รู้ไหมผมดีใจมากเลย แม่ยังบอกอีกว่าว่างเมื่อไรให้ผมพาพี่ไปกินข้าวที่บ้านด้วยนะ”
ทั้งสีหน้าและแววตาของน่านฟ้าแสดงออกถึงดีใจ ฝ่ามืออุ่น ๆ ของกรกวินท์แตะลงบนผิวแก้มของน่านฟ้า มันช่างอบอุ่น
“มีความสุขมากขนาดนี้เลย”
“อืม” น่านฟ้ายิ้มออกมาอย่างร่าเริง แววตาของเขาส่องประกายแวววาวราวกับจะยิ้มได้
“ผมรักพี่นะครับ”
“พี่ก็รักนายไอ้ตัวแสบ”
“ไม่เชื่อหรอก แสดงให้ผมดูหน่อย”
“แสดงอะไร”
“ก็แสดงความรักที่พี่มีต่อผมไง”
“ตรงนี้เนี่ยนะ”
“ใช่”
“มากไปละ มากไป”
“ผมจะได้อุ่นใจว่าพี่รักผมเหมือนที่ผมรักพี่”
กรกวินท์ส่ายหัวคล้ายจะเอือมระอา แต่ก็ยอมทำตามที่อีกฝ่ายร้องขอ เขาประคองใบหน้าของน่านฟ้าเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง เพียงไม่นานลมหายใจของเขาก็ขยับเข้ามาใกล้ มากเพียงพอที่จะทำให้หัวใจของน่านฟ้าสั่นไหว ริมฝีปากอุ่นของกรกวินท์ขยับเข้ามาจนในที่สุดมันก็ประกบแนบชิด น่านฟ้าหลับตารับรอยจูบจากเขา ถึงแม้จะหลับตาลงแต่สัมผัสอบอุ่นที่ริมฝีปากนั้นชัดเจน
สัมผัสที่คุ้นเคย...และไม่ว่าครั้งไหน...จูบของพี่กรก็สร้างความอบอุ่นได้เสมอ