พิศวาสเร้นใจ

เธอคือจอมเฮี้ยวที่เขาจะต้องปราบให้อยู่หมัด
ปลุกปล้ำ เอ้ย ปลุกปั้นมากับมือขนาดนี้
จะปล่อยให้ลอยนวลไปได้อย่างไร

....................................................
“หายซ่าส์หรือยัง?”
เขาโน้มใบหน้าลงไปใกล้ ปภพนั่งอยู่ตรงขอบอ่าง ส่วนเพียงหทัยนั่งตัวเปียกโชกหัวหูลีบลู่อยู่ในอ่าง หญิงสาวถึงกับชะงักไปในทันทีเมื่อใบหน้าคมคายนั้นอยู่ห่างจากเธอไม่ถึงคืบจนต้องเบี่ยงตัวหลบ ปภพก็เลยต้องยึดปลายคางมนเอาไว้ แล้วบังคับให้หันกลับมามองเขาอีกครั้ง
“ถามว่าหายซ่าส์หรือยัง?”
“ทำไมคะ ถ้าไม่หายคุณปลื้มจะทำไม จะตีหทัยอีกเหรอ”
น้ำเสียงค่อนแคะในตอนท้ายบอกถึงความเจ้าคิดเจ้าแค้นของคนพูดได้ดี ปภพจึงต้องแก้ความเข้าใจผิดของเธอด้วยความจริงที่เขาเก็บงำเอาไว้มาตลอดหลายปี
“ไม่ได้อยากตีสักนิด”
“เฮอะ! ไม่ได้อยากตี แล้วอยากทำอะไรคะ?”
หญิงสาวไม่เชื่อถือ แววตาที่จ้องมองเขานั้นเต็มไปด้วยความท้าทาย และมันได้ผล เพราะเรียกเสียงครางต่ำจากลำคอของปภพ ก่อนที่เขาะจะบอกออกมาเสียงพร่า
“อยากทำแบบนี้ไง”
จบคำพูดนั้นแล้ว คนถามก็ได้แต่ตาเบิกโพลง พูดอะไรไม่ออก นั่นเพราะปภพไม่เปิดโอกาสให้เธอได้พูดอีกต่อไป เนื่องจากริมฝีปากได้รูปร้อนผ่าวป่ายประกบลงมาที่
ริมฝีปากอวบอิ่มของเธออย่างแนบสนิท ก่อนบดเคล้าอย่างโหยหา ทำเอาคนสร่างเมาตัวแข็งทื่อในคราวแรก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสั่นระริกในภายหลัง