นางบำเรอในมือมาร

‘ภคิน บริรักษ์’
ไม่เคยคิดจะก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของบิดา
แต่ที่ยอมไม่ได้ เพราะท่านคิดจะยกย่องแม่เล้าให้เป็นเมียออกนอกหน้า
หนำซ้ำยังเอาลูกเล้ามาฝากเป็นนักศึกษาฝึกงานในออฟฟิศเขาเสียด้วย
แถมลูกเล้าแสนสวยยังกลายเป็นลูกที่แท้จริงของแม่เล้าที่คิดจะบินสูง
เขาก็ยิ่งเพิ่มความชิงชังจนแทบจะขยี้เธอให้แหลกคามือ
...ทว่า...
แม้ไม่อยากเป็นสมภารกินไก่วัด แต่ไก่ก็น่าฟัดเสียจนเขาอดใจไม่ไหว

‘ลลิล’
เมื่อเธอต้องการฝึกงาน เขาก็อนุญาต
แต่จะฝึกแบบไหนนั้น เขาจะเป็นผู้กำหนดเอง
เธอจะกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญในงานที่เขามอบให้อย่างไม่มีข้อบกพร่อง ‘นางบำเรอ’ คือตำแหน่งที่เหมาะสม

++++

“อกเธอใหญ่ถูกใจฉันจริงๆ ตัวแค่นี้ไม่น่าจะมีหน้าอกใหญ่ขนาดนี้นะ หึหึหึ.. ของจริงเสียด้วย”
สายเสื้อเกาะอกที่เป็นของขวัญถูกปลดออกและรั้งตัวเสื้อลงมาจนถึงเอว ฝ่ามือสากร้อนผ่าวตะโปมลงหาบัวคู่งามหยุ่นมือในทันที สัมผัสรุนแรงและตามมาไล้วนที่ปลายยอดภายใต้ผ้านุ่มตัวจิ๋วทำให้ลลิลผวาเฮือกในทุกครั้งที่ถูกบีบเคล้น
“สู้มือเสียจริง ไม่ต้องดิ้น เก็บแรงไว้ดิ้นตอนที่เธอขอร้องฉันดีกว่า ฉันอยากฟังเสียงเธอร้องขอ อยากรู้นักว่ามันจะเพราะเหมือนเวลาที่เธอหัวเราะต่อกระซิกกับนายนุไหม”
ลลิลน้ำตาร่วงในทันทีเมื่อได้ยิน ‘ไม่ผิดแน่ ผู้ชายคนนี้คือภคิน บริรักษ์’ ใบหน้างามส่ายไปมาสมองมึนงงสับสนว่าเธอไปทำอะไรให้เขา เขาถึงทำกับเธอแบบนี้
แรงจุมพิตหนักหน่วงบ่งบอกถึงอารมณ์กราดเกรี้ยวทั้งหมดที่มีระบายลงกับริมฝีปากบอบบางในทันทีที่ผ้าถูกปลดออก ลลิลไม่มีโอกาสได้ร้องประท้วงหรือทวงถามในสิ่งที่เขากำลังทำกับเธอเลยสักนิด
ฝ่ามือชายชำนาญงานปลุกเร้าไปในทุกทีที่ลากผ่าน ความรุนแรง ความร้อนแรง ความเจ็บปวดปะปนมากับความหฤหรรษ์ที่ไม่เคยสัมผัสได้ไกลถึงขนาดนี้ หัวสมองเหมือนจะมึนงงไปกับรสจูบที่ได้รับ และในทันทีที่เขาถอนริมฝีปากออกความอุ่นวาบก็เข้าตรงเข้าครอบครองยอดอกที่ชูชันรอคอยสัมผัสที่เขาจะมอบให้ทันที ความเจ็บแปลบที่รู้สึกทำให้ลลิลผวาตามสั่นไหว
“ไม่.. คุณภคินปล่อยฉัน”
“หึหึหึ.. เก่งนี่ นี่ขนาดยังไม่เห็นหน้าฉัน เธอยังรู้ว่าฉันเป็นใคร ทำการบ้านมาดีจริงๆ งั้นฉันขอทดสอบดูหน่อยนะว่าจะคุ้มค่าสมราคาคุยหรือเปล่า”
เสียงสั่นเบาหวิวเหมือนไร้แรงจะพูดที่เปล่งออกมาเหมือนจะยิ่งโหมกระหน่ำแรงอารมณ์ดิบของภคินให้พุ่งสูงขึ้น เพราะเธอรู้จักเขาก็แสดงว่าไม่ใช่เหตุบังเอิญที่เธอจะเข้ามาฝึกงานที่นี่ เธอมีแผนการจริงๆ
“ไม่นะ ปล่อยฉัน ฉันไม่..อะ! ไม่.. อย่า.. อย่า..”
เสียงเบาหวิวดั่งคนละเมอขณะที่ร่างแบบบางบิดเร้าเรือนกายไปมากับสิ่งใหม่ที่เพิ่งเคยรับรู้ ยิ่งบิดตัวก็เหมือนจะจงใจให้หน้าอกสัมผัสเสียดสีกับเขามากยิ่งขึ้น
“อย่า.. คุณภคิน อย่าทำฉัน อย่า..”
“ทำไมล่ะ ฉันสู้ราคานะ เท่าไรฉันก็จะยอม”
“อย่า.. ฉันไม่.. ฉันไม่ได้มาขาย.. อย่า.. คุณเข้าใจผิด อะ!..”
“อืม.. ฉันเข้าใจผิดเอง ไม่ต้องกลัว ฉันจะทำให้เธอประทับใจอย่างแสนสาหัส และหลังจากวันนี้เธอจะต้องมาฝึกงานกับฉันแบบนี้ทุกวัน ฉันจะเป็นคนฝึกงานให้กับเธอเอง ฉันรับรองว่าเธอจะเก่งอย่างหาตัวจับยาก ทุกท่าที่ฉันรู้ ฉันจะสอนให้เธอทั้งหมด คอร์สฝึกงานของเธอจะต้องได้ A แน่นอน หึหึหึ..”
“ไม่นะ.. อย่า.. อุ๊บ!.. อื้อ...”
คำที่พยายามร้องประท้วงต้องหยุดลงเพราะความอุ่นวาบทาบทับลงมา หยาดน้ำตาไหลลู่ลงสู่ขมับซ้ายขวาขณะที่เรือนร่างกำลังถูกสำรวจตรวจตราไปทั่ว
ลลิลได้แต่บิดเร้าเรือนกายไปมากับสัมผัสที่ผู้ฝึกสอนอันชำนาญงานบ่งบอก สมองมึนงงสับสนไม่รับรู้สิ่งอื่นใดนอกจากสิ่งที่เขาพร่ำบอกเท่านั้น ทุกที่ที่ริมฝีปากอุ่นวาบทาบผ่านหรือทุกที่ที่ฝ่ามือร้อนๆ นั้นแตะต้อง คำอธิบายตรงๆ ก็เอ่ยบอกในทันที ถ้อยคำหยาบโลนแสนจะน่ารังเกียจแต่กลับยิ่งเพิ่มความรู้สึกบางอย่างที่เหมือนจะระเบิดออกจากร่างกายเธอมากยิ่งขึ้น
สติพร่าเลือนร่างกายเบาหวิวเหมือนล่องลอยอยู่ในความฝันในหัวสมองไม่มีสิ่งใดหลงเหลือนอกจากสิ่งที่เขากำลังป้อนข้อมูลเท่านั้น