จำนนเสน่หา

เขาไม่เพียงแต่แตะริมฝีปากกับริมฝีปากเธอเหมือนในครั้งแรก ทว่าคราวนี้ลิ้นอุ่นค่อย ๆ ทำหน้าที่เปิดริมฝีปากที่เม้มเอาไว้แน่นอย่างช่ำชอง เพราะเพียงครู่เดียวลิ้นอุ่นของเขาก็สามารถเข้าตวัดรัดเกี่ยวกับลิ้นเล็กที่กำลังหาทางหนีเขาอยู่
“อืม... หวานเหลือเกิน”
เหมือนได้ลิ้มชิมรสน้ำผึ้งแท้ที่หายาก ไม่ผิดหวังเลยที่ได้ลิ้มชิมรสในวันนี้
“อือ...”
เสียงต่อต้านเล็ดลอดออกมาบ้างเล็กน้อย แต่ดูเหมือนจะเป็นเพียงแค่ช่วงสั้น ๆ เท่านั้น
ร่างเล็กเริ่มตอบสนองสิ่งที่เขามอบให้บ้างแล้ว มาร์คัสรับรู้ได้เขาก็เริ่มรุกต่อไม่ยอมถอนริมฝีปากออกง่าย ๆ และดูเหมือนว่ามันจะเกินเลยมากกว่าที่เขามอบให้ในตอนนี้
ร่างเล็กถูกเขาดันไปจนถึงเตียงใหญ่กลางห้อง ชายหนุ่มค่อย ๆ นำพาร่างเล็กให้นั่งลงที่เตียง แล้วค่อย ๆ ดันร่างเธอให้ลงนอนราบลงไป มือเรียวช้อนใต้แผ่นหลังแล้วใช้สองนิ้วปลดล็อกตะขอบราตัวน้อยออกทันที
“อือ...”
ก้อนเนื้อสองก้อนเริ่มมีการผ่อนคลายทิ้งตัวออกห่างกันเล็กน้อย หญิงสาวเริ่มรู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น เธอจึงเริ่มออกแรงใช้มือทั้งสองข้างดันเขาออกให้พ้นตัว
มาร์คัสยอมปล่อยริมฝีปากหญิงสาวให้เป็นอิสระ แล้วซุกหน้าตัวเองลงที่ซอกคอขาว มือที่ปลดตะขอบราเมื่อครู่ก็เปลี่ยนมากอบกุมอกอวบอิ่มเอาไว้เอาไว้อย่างถือสิทธิ์