ณิชาดา

“อ๊าย! ปล่อยนะ พอแล้ว...ไม่ไหวแล้ว” ท้ายประโยคครางแผ่วๆ ดวงตานั้นเบิกกว้าง จ้องเสี้ยวหน้าคมตาปริบๆ สั่นศีรษะจนผมเผ้านั้นยุ่งเหยิงเต็มหมอน...