ปิ่นหยก

“ปล่อยข้านะ” เขากอดนางไว้แน่น “ไม่ปล่อย” กลิ่นกายนางช่างหอมเสียจริง “บุรุษหน้าวอก ปล่อยนะ” ใบหน้างามเงยหน้าขึ้...