สามีหัวใจน้ำแข็ง (หนังสือเสียง)

การสูญเสียเมียและลูกในท้อง
ทำให้ชีวิตชรัญภัทร์เปลี่ยนไป
เขาจมดิ่งอยู่ในห้วงความทุกข์ ความเสียใจ
ไม่พยายามดึงตัวเองออกมา
และเก็บความเคียดแค้นตัวต้นเหตุไว้
เพราะเขาทำอะไรนางไม่ได้
จนกระทั่ง...โสภิตาเข้ามาในชีวิต
............
ชรัญภัทร์มองภรรยาไม่ปรารถนาบนเตียงตาขุ่น เขาก้าวเดินไปหาร่างงามไป ถอดเสื้อผ้าทีละชิ้นไป เท้าใหญ่หยุดข้างเตียงปลดกางเกงในตัวสุดท้ายออกจากตัว ใช้เข่าก้าวขึ้นไปบนเตียงที่ยังไม่รู้ว่า ซานตานหัวใจน้ำแข็งกลับมาแล้ว
"ตื่น...ตื่น" ชรัญภัทร์สะบัดผ้าห่มออกจากตัวโสภิตา นำตัวไร้เครื่องนุ่งห่มคร่อมร่างหล่อนไว้ ปลุกคนนอนด้วยเสียง และเขย่าตัว "ตื่นสิ...ตื่น"
โสภิตางัวเงียตื่นตามเสียงปลุก หล่อนมองเห็นสามีผ่านแสงไฟหัวเตียงที่เปิดทิ้งไว้ รอให้คนเข้าห้องคนสุดท้ายมาปิด หล่อนไม่ได้ตกใจกับภาพชินตา แต่ตกใจเมื่อรู้ว่า อะไรจะเกิดขึ้นกับตนต่างหาก
"ทำให้มันตื่น...เร็ว" ชรัญภัทร์สั่งไม่ออมเสียง หล่อนลุกขึ้นนั่ง ยกมือขึ้นสัมผัสความเป็นชายที่ตื่นตัวเล็กน้อย ก่อนลงมือทำให้มันอยู่ในรูปแบบที่เขาต้องการ ด้วยปาก ลิ้นและมือ
เขาแค่มีอารมณ์กับการถูกปลุกเร้าจุดสำคัญ ทว่าหัวใจไม่ได้คล้อยตามสักนิดเดียว ทุกครั้งคือการปลดปล่อย และลงโทษสาวใต้ร่าง ที่อยากเป็นเมียเขาหนักหนา เหตุผลสำคัญที่สุดคือ โสภิตาเป็นหลานสะใภ้ที่ผกาเลือก อีกประการหนึ่งเหมือนกับว่า โสภิตายอมรับทุกความรุนแรงที่เขามอบให้
"ดี...เก่งขึ้นเยอะ พอๆ กับอีตัวที่ฉันเคยซื้อ" เป็นคำชมที่ไม่ได้ทำให้โสภิตายิ้ม กลับขมขื่นระทมใจ นอกจากความเย็นชาที่เรียกว่า ยิ่งกว่ามหาสมุทรที่ขึ้นชื่อว่า หนาวเย็นที่สุดในโลก คำพูดเขาเสมือนมีดเฉือนหัวใจดวงน้อยจนเหวอะหวะ แต่ถึงกระนั้นหญิงสาวก็ต้องอดทน ทำหน้าที่ภรรยาที่ดี เพื่อให้เกิดทารกน้อย ตามข้อตกลง "พอแล้ว ฉันพร้อมแล้ว...ถอดชุดนอนของเธอออก"
ชรัญภัทร์ดึงความเป็นชายออกจากปากโสภิตา ที่ถอดชุดนอนแบบกระโปรงออกจากตัวอย่างรู้หน้าที่ โดยไร้ชุดชั้นในสองชิ้นตามเขาสั่งว่าห้ามใส่ และเมื่อหล่อนอยู่ในสภาพเดียวกับตน มือใหญ่ผลักหญิงสาวให้นอนลงตามเดิม ขยับหัวเข่ามาอยู่กลางร่างสาว ดันขาทั้งสองข้างให้ออกไปทางด้านข้างในระดับความกว้างที่ตนพอใจ ก้มหน้ามองโสภิตา
"ฉันไม่สนใจหรอกนะว่า เธอจะพร้อมสำหรับฉันหรือเปล่า เพราะฉันชอบเวลาเห็นเธอเจ็บปวด แล้วฉันก็อยากเห็นมันตลอดไป น้ำตาเธอคือชัยชนะของฉัน"