เร้นรักบังใจ

**อยากเชิญชวนนักอ่านที่เคยซื้อกับสนพ. มาแลกซื้อฉบับรีไรต์กันค่ะ โตขึ้น ภาษาสวยขึ้นแน่นอนค่ะ

**เร้นรักบังใจ เป็นเรื่องราวต่อจาก หลงรัก (อ่านแยกได้ อ่านเล่มไหนก่อนก็ได้ ปมเรื่องอธิบายไว้ทั้งสองเล่ม)

เพราะน้ำใจเพียงเล็กน้อยจากเขาในวันนั้น ทำให้เธอประทับใจมาจนถึงวันนี้ ทว่าสำหรับเขา เด็กเนิร์ดคนนั้นกลับไม่ได้ติดตามเข้าไปในความทรงจำ เป็นเพียงคนแปลกหน้าที่บังเอิญสบโอกาสช่วยเหลือ

พอต้องมาพบกันอีก เขากลับเข้าใจผิดเมื่อเธอดันมีหน้าตาละม้ายคนที่ทำให้น้องชายและว่าที่น้องสะใภ้ต้องห่างกันไกล

ทุกอย่างช่างประจวบเหมาะอะไรเช่นนี้ น้องชายกำลังจะคืนดีกับคนรัก เธอก็ดันปรากฏตัวที่บริษัทในฐานะพนักงานใหม่ ทั้งๆ ที่กิจการที่บ้านไม่ได้ต่างจากวีเวิลด์เลย

ความสงสัยนานวันก็กลับกลายเป็นเผลอใจ รู้ตัวอีกทีใครก็เข้าใกล้เธอไม่ได้นอกจากตัวเอง


"งั้นก็ติดกระดุมเสื้อให้ครบด้วยค่ะ ต้องทำอกให้อุ่น ไม่งั้นก็ไม่หายสักที ทางที่ดีควรผูกไท"

"ไปเลือกมาเส้นนึงสิ"

ฉันอีกแล้วเหรอคะ

คนที่กำแต่ชัยชนะมาตลอดส่งยิ้มกวนๆ กลับไป

ใช่น่ะสิ เธอเป็นคนเสนอ

เพราะคำว่าห่วงคำเดียวเลยที่ผลักให้เธอต้องกลายเป็นคนยอมเขาขนาดนี้

ไม่ถึงสามนาทีคนใจอ่อนก็เดินลงมา ในมือมีเนกไทสีเดียวกับกางเกงเขาติดมาด้วย "นี่ค่ะ"

"ผูกสิ"

"ทำไม่เป็นค่ะ" เธอโกหก

"เปิดคลิปในยูทูบแล้วทำให้เป็น เสร็จเมื่อไหร่ก็กินเมื่อนั้น"

กานติมาถอนหายใจ แล้วเดินเข้าหาคนตัวโตให้มันจบๆ ไป ติดกระดุมที่เหลือให้ครบแล้วผูกไทอย่างชำนาญ เพื่อลดเวลาในการอยู่ใกล้กัน

"จมูกยื่นแล้ว พินอคคิโอ" มันเขี้ยว เขาเลยบีบจมูกเธอเล่น

"บอส! ห้ามแกล้ง อยู่เฉยๆ สิคะ"

"วันเสาร์ทำไมไม่รับสาย"

"ฉันไม่สะดวกค่ะ ส่วนธุระของคุณ เราตกลงกันไว้วันจันทร์ไม่ใช่เหรอคะ"

"เธอพูดเอง ฉันไม่ได้ตกลง"

"บอส" กานติมาเรียกพอลเสียงอ่อนใจ

"ถ้าวันนี้ไม่พูดก็ไม่ต้องไปไหน อยู่แบบนี้แหละ" คนตัวสูงขยับโน้มตัวลงไปชิดจนเธอต้องเอนหลังหนีแทบจะนอนราบไปกับโต๊ะกินข้าว

ตาหวานกะพริบปริบๆ ในความว้าวุ่นเริ่มมีอาการตื่นตระหนกแทรกเข้ามา กลัวความลับในใจแตก

"คือ...บางทีฉันก็มีเรื่องส่วนตัวที่ไม่สบายใจบ้าง"

"เรื่อง?"

"มันคือเรื่องส่วนตัวค่ะ ถ้าบอสมีเรื่องส่วนตัว ฉันก็ไม่มีสิทธิ์รู้ใช่ไหมคะ เพราะฉะนั้น"

"เรื่องของฉัน เธอรู้หมดทุกเรื่องแล้ว"

"บอสควรยกเลิกที่ให้ฉันเข้าออกอพาร์ตเมนต์ของคุณ ฉันเกรงใจ ถ้าวันหนึ่งคุณมีคนรัก เธอคงไม่โอเค"

นัยน์ตาคมปลาบหรี่แคบลงขณะตีความสิ่งที่เธอพูด "เธอหมายถึงเฟรย่า?"

"ฉันหมายถึงอนาคตของคุณค่ะ"

"หึ พูดมาแบบนี้ ไอ้ที่ยืนใจลอย แถมหลบฉันตั้งแต่วันศุกร์ เธอคิดเรื่องนี้อยู่สินะ"

"ไม่ใช่นะคะ ฉันแค่พูดตามความจริง ซึ่งมันต้องเกิดขึ้นสักวันแน่ๆ"

มือหนาจับคางมนเชยขึ้น ล็อกให้จ้องตาเขา ไม่ให้หลบกันอีก

"ฉันไม่เคยสนใจคนที่มัมแนะนำให้"

"ฉันไม่ทราบหรอกค่ะว่าต่อไปคุณจะเจอใครบ้าง"

"ก็พูดให้ฟังอยู่นี่ไง นอกจากครอบครัว แค่มีผู้หญิงอย่างเธอคนเดียว ฉันก็ปวดหัวมากพออยู่แล้ว ไม่คิดอยากให้คนอื่นมาวุ่นวายอีก"

"คะ?" ทำไมถึงพูดแบบนี้ เพราะไม่รู้ใช่ไหมว่าเธอคิดกับเขายังไง จะให้เข้าข้างตัวเองไปถึงไหน

"ฉันรู้ เธอได้ยินทุกคำ คราวนี้เลิกทำตัวน่ารำคาญ ผลุบๆ โผล่ๆ ได้รึยัง"

"ฉันน่ารำคาญอีกแล้วเหรอคะ"

"ก็มันจริงไหมล่ะ ขยันคิดแต่เรื่องงี่เง่า"

คนตัวเล็กคว่ำปาก แววตาติดแง่งอน