ถ้าเรารักกันก็ดี

กว่าจะเป็น ‘นางร้าย’ ได้ มันไม่ง่ายนะ
ต้องเข้าไปเป็นอุปสรรครักแท้ของพระเอก - นางเอก
ต้องร้าย ต้องขี้อิจฉา ต้องดูถูกคน และต้องชินกับการถูกทอดทิ้งด้วย

ศศิมิริน ถูกทอดทิ้งมานับครั้งไม่ถ้วน
แต่ว่าครั้งนี้...ไม่ชินเลย นานแล้วยังทำใจไม่ได้ ยังร้องไห้อยู่ทุกวัน
ช่างเถอะ ถึง ขุนเขา ไม่ได้รักเธอ เธอจะโอบกอดตัวเอง
แล้ววันไหนเขาเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา
อ้อนวอนให้ตาย เธอก็จะไม่ใจอ่อนเด็ดขาด
***

นิยาย ถ้าเรารักกันก็ดี มีตัวละครเกี่ยวเนื่องจากเรื่อง รักพี่ หลงพี่ เป็นของพี่คนเดียวนะคะ
ฉบับที่อัพวันที่ 11 มิ.ย. จะเป็นฉบับที่ไรท์ตรวจและจัดเล่มเองรอบแรก ฉบับตรวจโดย บ.ก. และจัดเล่มเหมือนพิมพ์จะอัปเดตให้ในวันที่ บ.ก. ส่งงานให้นะคะ ประมาณปลายเดือน มิ.ย. ค่ะ ดังนั้น หากมีคำผิด หรือผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ณ โอกาสนี้ด้วยค่ะ

ปล. เลือกนิยายหมวดโรมานซ์เพราะมีการบรรยายบทเลิฟซีนค่อนข้างชัดเจน แต่จริง ๆ แล้วนิยายเรื่องนี้เป็นนิยายรักโรแมนติกดรามานะคะ เตือนไว้ก่อนกลัวสายโรมานซ์จะผิดหวัง ^^

สุดท้ายนี้นักเขียนหวังว่านักอ่านจะเมตตานักเขียนเหมือนเคยนะคะ


ตัวอย่าง
“ฉันรักคุณมากจริง ๆ นะคะ รักแบบที่ไม่เคยรักใครมาก่อนเลย วันนี้ฉันไม่เมา แต่ก็ยังจะพูดเหมือนเดิม”
“...”
“คุณเป็นผู้ชายคนแรกของฉัน”
“...”
“แล้วฉันก็อยากให้คุณเป็นผู้ชายคนสุดท้ายด้วย ฉันอยากคบกับคุณค่ะ”
ศศิมิรินตื่นเต้นมาก แต่เธอก็พูดมันออกไปแล้ว ถึงแม้ว่าเธออยากจะรอให้เขาเป็นฝ่ายพูดก่อน แต่ไหน ๆ เธอก็พลั้งปากไปแล้วด้วยความเมาในตอนนั้น เธอก็จะเป็นคนสานต่อให้มันจบ
ดวงหน้าหล่อเหลายังนิ่งอยู่แบบนั้น แววตาของเขาจับจ้องที่ใบหน้าสวยที่ตอนนี้ผิวบาง ๆ ของเธอเรื่อแดง
“ผมก็จำได้ ว่าผมเคยให้คำตอบคุณไปแล้ว”
“คะ?” ศศิมิรินช้อนตาขึ้นมองหน้าเขา พอผสานสายตากับแววตานิ่งราวกับบ่อน้ำลึกคู่นั้น หัวใจของเธอก็ราวกับถูกเคลือบด้วยน้ำแข็ง
ชาไปหมดทั้งใจ
“ผมไม่คบกับผู้หญิง...ที่ผมจ่ายเงินเพื่อนอนด้วยหรอกนะมิริน”
“แต่ว่า...คุณบอกว่าชอบฉัน” ศศิมิรินถามกลับไปทั้งที่เขาพูดมานั้นมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว
ศศิมิรินในอนาคตมองมาคงอยากตบปากเธอแน่ ๆ
ศศิมิรินในตอนนี้ เป็นแค่หญิงสาวใสซื่อในเรื่องความรัก ความรู้และประสบการณ์ของเธอเป็นศูนย์ ‘ความรัก’ ที่เธอเคยรู้ เคยเข้าใจจึงเป็นความรักในอุดมคติ ความรักแบบที่เจอในคอลัมน์ How to ในนิตยสาร I like ที่เธอเคยอ่านตอนเด็กๆ
เธอเข้าใจว่า ‘ชอบ’ กับ ‘รัก’ คือคำคำเดียวกัน
แต่แล้ว...ขุนเขาก็สอนให้เธอได้รู้เป็นครั้งแรกว่าคำบางคำไม่ได้มีความหมายลึกซึ้งอะไรเลย
“ผมก็ต้องชอบคุณสิ ไม่ชอบ...คงไม่ซื้อ”