พยัคฆ์เคียงจันทร์

ยามแม่ทัพมัจจุราชปรากฏกาย หนทางข้างหน้าของมี่ฮวาจึงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

เพราะถูกเลี้ยงดูในฐานะองค์หญิงที่ถูกลืม ต้องหลบเร้นแร้นแค้นในวังหลัง โดยซูเฟยมารดาวิปลาศนานถึงสิบเจ็ดปี
ในวันที่แม่ทัพมัจจุราชจากต่างแคว้นปรากฏกายหมายปราบอริราชผู้กำเริบเสิบสาน
องค์ชายผู้อาภัพนามมี่ฮวาจึงปรารถนาเพียงความตายหลังจากราชวงศ์ถูกโค่นล้มสิ้นซาก

หากแต่เมื่อยามตื่นจากนิทรา นอกจากโฉมสะคราญจะยังคงไว้ซึ่งลมหายใจ
แต่ฐานะใหม่ยังถูกดลบันดาลให้จากฝ่ามือของแม่ทัพจิ้นอ๋องต่างแคว้นผู้นั้น

บัดนี้ ไม่มีองค์หญิงมี่ฮวา มีแต่องค์ชายหยางชวี หรือหนิงอ๋องแห่งต้าเลี่ยง ว่าที่กษัตริย์พระองค์ใหม่ ที่ไม่มีใครรู้แน่ถึงที่มา

ระหว่างอ๋องเชลยเช่นหยางชวีกับแม่ทัพใหญ่ผู้เป็นถึงองค์รัชทายาทแห่งแคว้นฉีนั้น แรกเริ่มเพียงต้องตา นานเข้าคือต้องใจ
กล้ารักต้นหนึ่งหยัดขึ้นเติบใหญ่จากรอยแตกของศิลา

ทว่าหนทางเคียงคู่ของทั้งสองหาใช่เรื่องง่าย
เมื่อหยางชวีพบเจอเข้ากับปูมหลังแห่งปริศนาความตายของบิดามารดา
ที่มาของชะตาองค์ชายอาภัพ อันเกี่ยวเนื่องถึงคนรักอย่างแม่ทัพใหญ่ผู้มีชื่อพัวพันอยู่เบื้องหลัง!

หลากปมที่ร้อยรัดค่อยคลี่คลาย พร้อมกับความคลางแคลงใจที่ก่อตัวขึ้นของอ๋องเชลย
ระหว่างการทวงคืนความยุติธรรมให้แก่บิดามารดา กอบกู้ราชบัลลังก์ และการได้ใช้ชีวิตสมถะเคียงคู่คนรัก
หยางชวีต้องเลือกเพียงหนึ่งทาง

แต่จะเป็นหนทางใดเล่าที่หลีกเลี่ยงการขัดแย้ง สูญเสีย และบาดหมาง
เมื่อทั้งดวงใจได้ตกเป็นของแม่ทัพมัจจุราชไปเสียแล้ว!

หยางชวียืนตะลึงพรึงเพริดจนลืมสนใจอ้อมแขนที่ครองเอวเอาไว้หลวมๆ และปลายคางที่วางลงมาบนกลุ่มผมนุ่มของตน จนแสงสุดท้ายบนท้องนภาดับลงไป คงไว้เพียงแสงจันทร์นวล ...
"สุราจันทร์นวล รสอ่อน จอกนี้ของเจ้า"
จอกหยกถูกวางลงตรงหน้า หยางชวีจึงรับมาดื่มทีเดียวหมดจอกด้วยความประหม่า เกิดสำลักขึ้นมาจนใบหน้าแดงก่ำ
ชวนมองยิ่งนัก
อ๋องหนุ่มหัวเราะเสียงต่ำก่อนตบหลังให้เบาๆ
"ใจเย็นๆ ข้ายังมีเวลาให้เจ้าอีกทั้งคืน"