พ่ายกลรักจอมมาเฟีย

** พ่ายกลรักจอมมาเฟีย เป็นนิยายที่หมดสัญญากับสนพ. เดิมใช้นามเกณิกา พอหมดสัญญาเลยนำมาวางขายในรูปแบบอีบุ๊ค ใช้นาม ขวัญนลิน (เนื้อหาเหมือนเดิมค่ะ) **

โปรยปก

โรมัน อีวาน คอมโกเยฟ มาเฟียเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์และกาสิโนสุดหรู ผู้ทรงอิทธิพลฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ของไซบีเรียที่ถูกหลอกให้เข้าไปมีส่วนพัวพันกับการอุ้มบุญที่ผิดกฎหมาย เขาต้องการยุติปัญหาด้วยการจับหญิงอุ้มบุญคนนั้นมาเพื่อค้นหาความจริงบางอย่าง แต่แล้วก็ต้องผิดแผนไปหมด เมื่อได้หญิงสาวอีกคนมาแบบผิดฝาผิดตัว ทว่าสาวสวยที่เขาจับมาผิดตัวนี่แหละ กลับทำให้หัวใจแกร่งของมาเฟียหนุ่มกระตุกถี่ เลือดในกายวิ่งพล่าน อยากได้เธอขึ้นมาดื้อๆอย่างไม่มีเหตุผล โรมันไม่รอช้า ตีหน้ามึนเข้าใส่ ใช้ความเจ้าเล่ห์หลอกล่อหญิงสาวไปสู่เตียงนอนด้วยความสามารถเฉพาะตัวของเขาเอง!
ชะตาลิขิตหรือความซวยก็ไม่อาจทราบ ที่ทำให้ พิมพ์ลภัส อรุณการ คุณหมอจิตเวชคนสวยถูกจับตัวไปเพียงเพราะเข้าใจผิดคิดว่าเป็นผู้หญิงอุ้มบุญของมาเฟียจอมโหด ต่อให้เธอค้านหัวชนฝาแค่ไหน เขาก็ไม่มีท่าทีว่าจะเชื่อเธอเลยสักนิด พิมพ์ลภัสไม่รู้เลยว่า พอความจริงทุกอย่างกระจ่างแล้ว เหตุใดมาเฟียจอมทึกทักถึงยังไม่ยอมปล่อยเธอไป กลับยิ่งต้อนให้เธอจนมุม ถูกคุมขังไว้บนเตียงหรู รู้ตัวอีกทีเธอก็กลายเป็นเมียของมาเฟียจอมโหด พ่วงตำแหน่งแม่ของลูกของเขาไปเสียแล้ว
“จะไปไหนฮึ” เสียงคนที่นอนอยู่บนเตียงเอ่ยถาม ก่อนจะตวัดแขนรั้งร่างงามเข้ามา
“ว้าย!” เสียงหวีดร้องอย่างตกใจดังออกจากริมฝีปากอวบอิ่ม เมื่อจู่ๆก็โดนดึงให้ล้มทับบนร่างกำยำ “ปล่อยฉันนะ คุณสัญญากับฉันแล้ว”
“สัญญาอะไร” มาเฟียหนุ่มแกล้งถามหน้าตายพลางกอดรัดร่างบางเอาไว้แน่น
“ก็สัญญาว่าถ้าคุณรู้ความจริงว่าฉันไม่ได้ท้องคุณจะปล่อยฉันไปยังไงล่ะ” เธอเอ่ยบอกเสียงห้วน ใบหน้านวลสวยบึ้งตึงจ้องเขม็งคนใต้ร่างอย่างเอาเรื่อง
“ปล่อยไม่ได้ คุณเป็นเมียผมแล้ว สิ่งที่คุณจะต้องทำหลังจากนี้ คือการเรียกร้องความรับผิดชอบจากผมไม่ใช่วิ่งหนีผัวไป”
“อีตาบ้า คนเขาไม่อยากได้ยังจะยัดเยียดให้อีก” พิมพ์ลภัสว่าเข้าให้ นอกจากหน้ามึนแล้ว ยังหลงตัวเองอีกด้วย ใครอยากจะได้ผู้ชายร้ายกาจแบบนี้กันเล่า
“เลิกพล่ามแล้วมาทำหน้าที่เมียได้แล้ว เพราะตอนนี้ผมอยากออกกำลังกายก่อนอาหาร” เพื่อยุติการสนทนา เขาจึงพลิกร่างบางให้นอนใต้ร่าง ริมฝีปากหยักฉกจูบปากนุ่ม ไม่เปิดโอกาสให้คนตัวเล็กได้มีโอกาสโต้แย้ง มือซุกซนลูบไล้อย่างปลุกเร้าไปตามเรือนกายขาวผ่อง
“ไม่นะ...”