เสน่หาเคียงจันทร์

เมื่อไม่มีข้ออ้างให้เอามาถ่วงเวลาได้อีก ศศิเลขาจึงนั่งก้มหน้าคอตก เหลือบมองน้องชายด้วยสายตาหวาดหวั่น...
“ศศิ! ทำไมต้องไปนั่งเบียดบอสขนาดนั้น แทบจะขึ้นไปนั่งบนตักของเขาอยู่แล้ว ไม่เห็นหรือ?”
คนอายุมากกว่า แต่พฤติกรรมเด็กกว่าอย่างเห็นได้ชัด ย่นจมูกใส่คน ‘ถามไม่คิด’
“ก็ซันกำลังจะดุไม่ใช่หรือไง ศศิก็ต้องหาที่พึ่งสิ”
เหตุผลของเธอทำเอาน้องชายปวดขมับและอ่อนใจอย่างมาก แต่ดูเหมือนบอสของเขาจะพอใจกับคำตอบนี้มากทีเดียว
“แล้วมันน่าดุไหมล่ะ?”
“...” ศศิเลขาส่ายหน้าจนผมกระจาย
เมื่อถูกคาดคั้น ดวงตากลมโตเหลือบขึ้นสบตากับ 'คุณบอส' เขาพยักหน้าให้
โอเค ...เล่าก็เล่า แต่ก่อนอื่นขอสูดหายใจลึกๆ ยิ้มประจบนำไปก่อน
“เอ่อ ซันหิวไหม เดี๋ยวศศิไปทำอะไรให้กินก่อนดีกว่านะ”
“ศะ-ศิ-เล-ขา !!!...” เส้นเลือดตรงขมับของคนเป็นน้องเต้นตุบๆ