พรากรัก

หยดน้ำตาไหลร่วงหล่นลงสู่ข้อความบนหน้ากระดาษที่เธอเขียน กระจายน้ำหมึกข้อความให้ซีดจางลงในบางจุดที่น้ำตาตกใส่ รรินทร์เปิดหน้ากระดาษที่คล้ายจดหมายลาจากค้างเอาไว้ และวางไว้ที่เบาะคนขับ พร้อมกับปากกา เธอรีบเร่งลงจากรถโดยพลัน จากนั้นเดินเร็วกึ่งวิ่งกลับไปยังทางเดิมที่เธอและชายคนรักพึ่งเดินคู่กันมา
ในระหว่างที่เธอเร่งฝีเท้าเพื่อเดินนั้น มโนภาพใบหน้าอันเจ็บปวดของชายผู้แสนดี ตามต่อด้วยเสียงเรียกขานชื่อเธอราวจะขาดใจดังก้องไปทั่วบริเวณ จนอาจสร้างความตื่นตระหนกให้แก่ผู้ที่เดินผ่านไปมา สองเท้าวิ่งวนไปทั่วอย่างชั่งใจ และมิอาจคาดเดาได้ว่าแห่งหนใดคือจุดตำแหน่งที่เธอกำลังวิ่งหนีเขาไป และน้ำตาลูกผู้ชายก็คงไหลอาบแก้มในที่สุดเมื่อใจหมดหวังยอมแพ้ ถึงแม้เสี้ยวใจมิอาจแน่แท้ ว่ารักแท้อันเกิดขึ้นของเขานั้นได้สูญหายไปอย่างที่มิอาจหวนคืน รรินทร์ฝืนเท้าก้าวย่างไปอย่างเจ็บปวด มโนภาพนั้นชัดเจนเสียจนเธออยากจะหันหลังกลับไป เพื่อปลอบโยนขอโทษขอโพย ถึงสิ่งที่เธอได้ลงมือกระทำลงไปอย่างเหี้ยมโหด ราวกับฆาตกรเลือดเย็นก็ไม่ปาน
สายลมฤดูร้อนโบกพัดแผ่วเบา เคล้าทำนองเสียงเพลงเชื่องช้าที่ถูกเปิดขึ้นโดยบังเอิญ แสงแดดน่านฟ้าเริ่มซีดจาง บรรยากาศเบาบางชวนให้เศร้าเหงา สิ่งแวดล้อมชวนหดหู่ลงตัวแก่อารมณ์รรรินทร์ยิ่งนัก โลกของใครบางคนอย่างรรินทร์ดูเหมือนหดแคบลงทุกลมหายใจเข้าออก ในอีกด้านหนึ่ง โลกของใครบางคนกลับสดใสในทุกการหายใจเข้าออกเช่นกัน บรรยากาศบางเบาเคล้าแสงทอง ณ ขอบฟ้า นกกาโบยบินกู่ก้องร้องเรียกฝูงตนเพื่อกลับรัง ผู้คนขวักไขว่ยิ้มแย้มแจ่มใส คู่รักแนบแน่นกุมมือ ใบไม้พัดพริ้วหลุดลอยตามลม โลกกลมหมุนวนไปตามสัจธรรม
น้ำตาของนนท์ ชายคนรักของรรินทร์ผู้ที่ดำรงอยู่ได้เพราะรักเธอ
น้ำตาของรรินทร์ หญิงสาวผู้มีชะตากรรมพลิกหงายจากดีสู่ร้าย
หยดลงอาบแก้มพร้อมกันราวกับว่าทั้งสองได้ร่ำไห้อาลัยในรักที่ต่างมิ อาจฝืนทาง....โชคชะตาเกวียนกรรม