หนี้รักหัวใจทมิฬ

หนี้ใดจะร้ายเท่า หนี้หัวใจ ที่เต็มไปด้วยพิศวาสและไฟแห่งปรารถนา

“คะ... คุณจะเอาไงกับฉันอีก ถ้าไม่หักเงิน ฉันก็จะพยายามหามาใช้ เข็มกลัดบ้าอะไรแพงชะมัดยาด นี่คุณ ใช้วิธีมัดมือชกคนงานแบบนี้นะหรือ เฮ่อะ! ทุเรศสิ้นดี”
“ยังจะปากเก่งได้อีกนะ ลาออกก็ได้นี่...ไม่ได้ห้าม”
“ไม่ออก! พูดไม่รู้เรื่องหรือไง ยังไงๆ ฉันก็ไม่ยอมลาออก คุณไม่รู้ งานน่ะหายากขนาดไหน คนอื่นไม่ได้เกิดมาสุขสบายอย่างคุณ ร่ำรวยล้นฟ้า เงินทองเหลือเฟือ จนไม่รู้จะเอาไปทำอะไร ต้องมาเปิดแหล่งรวมอบายมุข มอมเมาผู้คน”
“สรุปแล้วจะเอายังไง ถ้ายังอยากจะทำงานที่นี่ ก็หัดสงบปากสงบคำ เลิกเถียง หยุดกระแหนะกระแหนฉันที่เป็นทั้งเจ้านาย และคนจ่ายเงินให้สักที ก่อนจะหมดความอดทน สั่งคนโยนเธอออกไป อ้อ! แล้วอย่าคิดว่าฉันจะใจดี ให้เป็นผู้ช่วยผู้จัดการ อย่างเธอ...มันเหมาะกับตำแหน่งอื่น”
อากัปกิริยาประกอบคำว่า ‘อย่างเธอ’ ของเขา คือมองตั้งแต่ปลายเท้าจรดศีรษะ ทำให้เลือดในกายสูบฉีด วิ่งพล่านขึ้นใบหน้าปิ่นประดับจนแดงก่ำ ถึงโกรธผู้ชายคนนี้แทบกระอัก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเขาเป็นผู้ตัดสินว่าจะให้เธอทำงานต่อ หรือเฉดหัวออกไปจากที่ของเขา